Jawel. Terug in de schoolbanken. Nou ja, schoolbanken. Het is een beetje anders. Zie, ik ben officieel en officieus een psycholoog. Ik heb een volledige 4 jarige studie op de Erasmus Universiteit in Rotterdam gedaan genaamd Psychologie. Leuke studie trouwens. 3 jaar Bachelor, dan krijg je een diploma. En dan 1 jaar Master. En dan krijg je weer een diploma. Uitreikingen alom, dus als je dat tof vindt, zeker doen. In de eerste 3 jaar krijg je eigenlijk een hele reeks aan verschillende vakken en leer je vaardigheden zoals gesprekstechnieken, mediation, hoe je risicoinventarisaties moet doen, noem het maar op. Je wordt dus voorbereid op het zijn van wat de meeste mensen denken dat een psycholoog is, namelijk een klinisch psycholoog, iemand die met mensen praat om ze zo te behandelen voor de problemen die ze ondervinden, zoals angst, stress, persoonlijke problemen, enzovoorts. Je kunt daarna voor de Master Klinische Psychologie kiezen. Maar ik koos anders. Ik koos voor Arbeids- en Organisatiepsychologie. Waarin je leert wat er op emotioneel vlak in organisaties gebeurt, hoe je het meest uit de mensen of organisaties kunt halen of ze voor burn-outs kunt behoeden, je leert over recruitment processen en hoe teams werken en optimaal presteren. En nu loop ik toch stage als klinisch psycholoog.
SAY WUT?
Jup. Waar ik voor mijn werk best veel mensen heb gesproken, die soms emotioneel waren, gefrustreerd, tegen burn-out aan zaten of er al in, heb ik nooit mensen écht behandeld. Anderhalf jaar geleden zat ik op de bank bij mijn oud-psychologie klasgenootje, onze Huispsycholoog bij Keytoe, Michael Pietersen van Remissio, waar ik kwam om beter te leren omgaan met mijn emoties en mijn onzekerheden. Want ja, psychologen zijn net als loodgieters, lekkende leidingen thuis. En tijdens de sessies met hem, kon ik het niet laten te analyseren wat hij bij mij aan het doen was. Ik herkende dingen uit de studie. Dus toen begon het te kriebelen: Waarom zou ik ook niet mensen kunnen behandelen? Wat gesprekken met Michael later en het was zover. Ik zou stage bij hem lopen.
STAGE BIJ REMISSIO
Ik loop nu bijna een jaar stage. Mijn stagetijd is niet heel lang, want ik ben er sporadisch bij. Ik probeer wel eens een weekend of een avond met Michael mee te lopen, maar naast de gewone fulltime hobby die ik mijn baan noem, is er weinig extra tijd. Geeft niks, ik heb geen haast. Wat ik dan doe is zitten bij gesprekken die Michael met zijn cliënten heeft, als zij daar toestemming voor geven. Soms zit ik dus ook wel eens een uur of langer te wachten, omdat ze mij er niet bij willen. Snap het wel. Tijdens de gesprekken neem ik aantekeningen, stel soms een vraag en observeer wat Michael doet en hoe de cliënt reageert. Soms doen Mike en ik een spelletje. Wanneer ik bij een cliënt mag waar ik nog niet ben geweest, dan ga ik er blind in en moet ik tijdens het gesprek erachter komen wat de problemen zijn en waar de oplossing zou kunnen zitten. Achteraf bespreken we het, lopen we door mijn aantekeningen heen en geef ik hier en daar Michael feedback over waar hij in het gesprek een verkeerde afslag nam naar mijn mening. Super tof en leerzaam. Want Michael krijgt een grote verscheidenheid aan mensen binnen, met een reeks aan problemen. Soms heel heftig. Soms zijn het puntjes op de i voor iemand. En Michael is ongelooflijk goed. En dat zeg ik als mede-psycholoog. Heel knap hoe hij in een mum van tijd de juiste snaar weet te raken bij iemand op het juiste moment.
MIJN EERSTE CLIËNTEN
In de tussentijd heb ik ook al een paar eigen cliënten gehad en zelfs uitbehandeld. Michael zit erbij als moral support, criticaster en eventuele invlieger als ik even de draad kwijt ben of achteloos voorbij het belangrijkste punt wals (wat nog weleens gebeurt). Je zou denken dat je als afgestudeerd psycholoog toch gelijk gesprekken kunt voeren. Maar niets is minder waar. De manier waarop ik gesprekken voer bij organisaties is veel directer, veel sneller, veel meer een advies in plaats van uitvragend zodat de persoon zelf tot het antwoord kan komen. Nu moet ik geduld hebben, zie ik misschien al de oplossing, maar is de cliënt er simpelweg nog niet klaar voor om het te horen. En dat is tegelijkertijd het lastigste voor mij. Ik wil de persoon zo graag helpen, dat ik vaak te snel wil, waardoor ik de cliënt kan vervreemden of een tegenoverdracht geef. Een tegenoverdracht is een reactie op de cliënt die niet helpt. Bijvoorbeeld: Een cliënt heeft iets ergs meegemaakt, maar lacht het grappend weg. Als je dan mee gaat lachen als behandelaar doe je een tegenoverdracht, die er alleen maar voor zorgt, dat er te makkelijk over het probleem wordt gestapt. Dat helpt niet. In plaats daarvan kun je het herkennen en zeggen: ‘Wow, maar dat is wel heftig eigenlijk.’ Waardoor de cliënt een beetje schrikt van jouw reactie en het zijne, zodat er een moment tot nadenken komt.
LEREN, LEREN, LEREN
Kortom, heerlijk om nieuwe dingen te leren, mezelf uit te dagen, soms zelfs op het oncomfortabele af. Maar ik merk dat ik er een beter persoon van word. Niet alleen van de nieuwe vaardigheden die ik opdoe die ik kan oefenen. Maar ook omdat er mensen komen waar ik normaal niet zo snel mee zou spreken. Ik kom erachter dat ik mezelf gelukkig mag prijzen met al het geluk wat ik tot nu toe heb gehad met opvoeding, opleiding, omgeving, thuissituatie, werk, fysieke en mentale toestand. Vergeleken met anderen heb ik het maar goed. Remissio is awesome. Michael is awesome. Schrik nu niet af om naar Michael te gaan, omdat ik er opeens bij kan zitten: Dat bepaal je lekker zelf. En zou je mij als je psycholoog willen, dan kan dat zeker. Doei.
Comments